حضور زنان در عاشورا و پیام رسانی

اما درباره حضور این زنان در حادثه عاشورا بیشتر به محور  "پیام رسانى" باید اشاره کرد . البته جهات دیگرى نیز وجود داشت که فهرست وار به آنها اشاره مى ‏شود که هر کدام مى ‏تواند به عنوان " درس عبرت" مورد توجه باشد:
ـ مشارکت زنان در جهاد: شرکت در جبهه پیکار و همدلى و همراهى با نهضت مردانه امام حسین(ع) و مشارکت در ابعاد مختلف آن از جلوه‏هاى این حضور است. چه همکارى طوعه در کوفه با نهضت مسلم، چه همراهى همسران برخى از شهداى کربلا، چه حتّى اعتراض و انتقاد برخى همسران سپاه کوفه به جنایت هاى شوهران شان مثل زن خولى.
- آموزش صبر: روحیه مقاومت و تحمل زنان به شهادت ها در کربلا درس دیگر نهضت بود. اوج این صبورى و پایدارى در رفتار و روحیات زینب کبرى(ع) جلوه ‏گر بود.
ـ پیام رسانى: افشاگری هاى زنان و دختران کاروان کربلا چه در سفر اسارت و چه پس از بازگشت به مدینه پاسدارى از خون شهدا بود. سخنان بانوان، هم به صورت خطبه جلوه داشت، هم گفتگوهاى پراکنده به تناسب زمان و مکان.

زنان در حادثه کربلا

پیرامون زنان در حادثه کربلا در دو محور سخن میتوان گفت: یکى آن که آنان چند نفر و چه کسانى بودند، دیگر آن که چه نقشى داشتند.
    زنانى که در کربلا حضور داشتند، برخى از اولاد على(ع) بودند و برخى جز آنان، چه از بنى هاشم یا دیگران. زینب، ام کلثوم، فاطمه، صفیه، رقیه و ام هانى، از اولاد(ع) بودند، فاطمه و سکینه، دختران سید الشهدا (ع) بودند، رباب، عاتکه، مادر محسن بن حسن، دختر مسلم بن عقیل، فضه نوبیه، کنیز خاص امام حسین(ع) و مادر وهب بن عبد الله نیز از زنان حاضر در کربلا بودند (1)

زینب (س) بعد از عاشورا چگونه شد؟

تعالی روحی و شخصیتی حضرت زینب بعد از واقعه کربلا   

در حماسه حسینی آن کسی که بیش از همه این درس را آموخت و بیش از همه این پرتو حسینی بر روح مقدس او تابید، خواهر بزرگوارش زینب سلام الله علیها بود. راستی که موضوع عجیبی است، زینب با آن عظمتی که از اول داشته است و آن عظمت را در دامن حضرت زهرا علیهاسلام و از تربیت علی علیه السلام بدست آورده بود، در عین حال زینب بعد از کربلا، با زینب قبل از کربلا متفاوت است، یعنی زینب بعد از کربلا یک شخصیت و عظمت بیشتری دارد.

روایت دردهای زینب (س) – در مجلس یزید

روایت دردهای زینب (س) – در مجلس یزید

اهل بیت رسول خدا را به ریسمان بسته و برمحفل شرک وعصیان، دربار طاغوت زمان، یزید، وارد نمودند. امام سجاد (ع) از جسارت دشمن خدا بر اهل بیت بر آشفت و فرمود: ای یزید! چه فکر می‌کنی؟ اگر جدمان رسول خدا در این وضع و حال ما را مشاهده نماید، چه می‌کنی؟
کلام حجت خدا، یزید را خجلت زده نمود و دستور برداشتن ریسمان ها را داد. آرامش، لحظه‌ای بر اهل حرم بارش گرفت که زینب متوجة سر بریدة سیدالشهداء گشت. از شدت و درد و مصیبت، دست در گریبان خویش برآورد و با ناله‌ای جگر سوز فریاد برآورد:
"ای حسین جان! ای حبیب رسول خدا! ای فرزند مکّه و منی! ای پسر فاطمه زهرا ، سرور زنان! ای پسر دختر مصطفی (ص)!"

روایت دردهای زینب (س) – پاسداری از حجاب

علامه مجلسی می‌نویسد: در بعض ارباب مقاتل خواندم که فاطمة‌ صغری، دختر امام حسین (ع) می‌گفت: «من در روز عاشورا در کنار خیمه ایستاده بودم و به اجساد پاره پاره شهدا نگاه می‌کردم و پدرم را می‌دیدم که در خون و خاک غلتیده و بدنش پر از تیر و نیزه و شمشیر است و سواران بر آن اجساد با اسبان خویش اسب سواری می‌نمایند. در این فکر بودم که قساوت قلب لشکر با ما چه خواهد نمود؟ آیا ما را هم به قتل می‌رسانند یا به اسارت خواهند برد؟

روایت دردهای زینب (س) - آتش شرم علمدار

صدای" یا اخاک ادرک اخاک العباس! در صحنه کارزار و غربت، بر گوش حسین می‌نشیند. سراسیمه خود را به سوی صدا روانه می‌سازد. دوست و دشمن نظاره‌گر حرکات حسین می‌گردند در مسیر راه احدی جرأت حضور در مقابل چهره، خشمگین حسین را ندارد و هر کس به سویی فرار را برقرار ترجیح می‌دهد.
در کنار نهر علقمه، قامت رشیدی در خون خویش نشسته و منتظر آمدن سرور و مولا و امام خویش می‌باشد. صدای سم اسبان دشمن جهت آزار او تداعی می‌شود. صدای عباس برمی‌خیزد: «اگر باز قصد اذیت و آزارم را دارید، مرا مهلتی دهید تا امام و مولایم را برای آخرین بار ببینم.» صدای تکیدة حسین برق امیدی در دل علمدارش می‌نهد. این، امام زمان اوست که بر بالینش حاضر گشته است. در حالی که دست خویش بر کمر گذاشته است، مرثیه می‌خواند: «الان انکسر ظهری وقلت حیلتی و شمت بی عدوی»؛ الان کمرم شکست.

اطلاعات دقیق از عملکرد زنان در عاشورا

آمار و اطلاعات دقیق از عملکرد زنان در عاشورا

 پیرامون زنان در حادثه کربلا در دو محور سخن مى‏توان گفت:یکى آنکه آنان چند نفر و چه کسانى بودند،دیگر آنکه چه نقشى داشتند.

زنانى که در کربلا حضور داشتند،برخى از اولاد على«ع»بودند،و برخى جز آنان،چه از بنى هاشم یا دیگران.

زینب،ام کلثوم، فاطمه،صفیه،رقیه و ام هانى،از اولاد«ع»بودند،فاطمه و سکینه،دختران سید الشهدا«ع» بودند،رباب،عاتکه،مادر محسن بن حسن،دختر مسلم بن عقیل،فضه نوبیه،کنیز خاص امام حسین«ع»و مادر وهب بن عبد الله نیز از زنان حاضر در کربلا بودند.⁽¹⁾

الوداع یا حسین

صحنة میدان از وجود مجاهدین حقیقی خالی گشته است. امام، غریب و بی‌کس بر غلاف شمشیر خویش تکیه داده و میدان را می‌نگرد. بعد، آرام آرام راهی خیام حرم می‌گردد و صدا می‌زند: «ای سکینه! ای فاطمه! ای کلثوم! ای زینب! آخرین سلامم بر شما باد. اکنون آخرین دیدارم با شماست و اندوه جانکاه به شما نزدیک شده است.» امام این جملات را ادا می‌کند، گریه‌اش خبر از لحظاتی سخت و جانسوز می‌دهد.
زینب از اشک حسین، پریشان شده و صدا می‌زند: «خدا چشمت را گریان نگرداند! چرا گریه می‌کنی؟»
امام می‌فرماید: «چگونه گریه نکنم؛ با اینکه می دانم به زودی شما را به صورت اسیر در میان دشمنان حرکت می‌دهند، گریه‌ام برای خودم نیست، برای شماست که اسیر می‌شوید.»
بانوان اهل حرم با شنیدن سخنان امام، صدا به گریه وناله بلند نموده و فریاد می‌زنند:
- الوداع الوداع! الفراق الفراق!
اکنون وقت جدایی رسیده است.