رهبران الهی و مردان آسمانی برای تشکیل حکومت دینی تا پای جان کوشیدند و برای نجات انسان‌ها از ستم و تجاوز به نام قانون مقرّراتی وضع نمودند. بعد از شهادت‌علی(ع) با روی کار آمدن خاندان اموی، حکومت اسلامی به حکومت استبدادی ـ شاهنشاهی مبدل شد و حاکم‌ها به نام خلیفه‌ی اسلامی، دین اسلام را بازیچه قرار دادند.
امتیازهای طبقاتی به وجود آمد و دوستان و شیعیان حضرت علی(ع) از تمام حقوق اسلامی ـ اقتصادی و غیره محروم گشتند . شیعیان در بدترین وضع به سر می‌بردند و محبت به علی(ع) و خاندان رسالت جرم بزرگی بود که موجب محرومیت و شکنجه شیعیان می‌شد. معاویه و تمام حاکمان زورگوی بنی امیه جز سفاکی و خونریزی کار دیگری نداشتند و در یک کلمه اسلام از مسیر خود منحرف شده بود.
بعضی‌ها گفته و یا می‌گویند: چرا امام حسین زندگی خود را به مخاطره انداخت و چرا با حکومت نساخت؟! مگر زندگی راحت چیست؟! زندگی آسوده از منظر رهبران آسمانی، یعنی ملت و جامعه آسایش داشته باشد و مردم از زندگی خود راضی باشند و آزادی باشد و ستم شکل نگیرد و تفاوت قومی و نژادی نباشد.
امام حسین(ع) هنگامی زندگی آسوده دارد که حقوق انسان‌ها و پیروان مذاهب به حکم قوانین اسلام داده شود، نه این‌که مردم از حقوق خود محروم باشند و در محیط خفقان زندگی کنند. نه این که دسته‌ای از خدا بی خبر در حال شوکت و عزت و در منتهای خوشی زندگی نموده اما توده‌ی مردم، حتی نان خالی هم نداشته باشند.
حسین(ع) فرزند کسی است که پیوسته به درماندگان کمک می‌کرد و برای نجات دادن طبقات محروم و مظلوم با ستمگران مبارزه می‌کرد و شبانگاه غذای فقرا را به دوش می‌کشید و به خانه‌هایشان می‌برد و هرگز غذاهای رنگارنگ میل نمی‌نمود و می‌گفت: من چگونه لباس نو بپوشم و سیر بخوابم در حالی که در کشورهای اسلامی ممکن است برهنه یا گرسنه‌ای باشد.
بزرگ‌ترین اهداف رهبران الهی، اصلاح امور انسان‌ها و جوامع بشری بوده است و بر همین اساس بود که امام حسین(ع) بارها در طول مبارزات و قیام خود می‌فرمود: من‌برای امر به معروف و نهی از منکر قیام می‌کنم. من خانه و کاشانه‌ام را رها نکردم و تک و تنها در مقابل ظلم نایستادم، مگر برای آن که انسان‌ها را ارشاد کنم و از بدبختی و انحراف نجاتشان دهم. من برای اصلاح امور مسلمان‌ها خروج نمودم، نه برای به دست‌آوردن قدرت و مقام و نه برای ظلم و طغیان.