پیوستن گروهی از مردم کوفه به امام

وقتی که امام به «عذیب هجانات» رسید، چهار نفر از مردم کوفه که برای یاری اش آمده بودند، به آن حضرت پیوستند، آنان سوار بر شترهای خود؛ یک اسب را که متعلق به «نافع بن هلال» بود، با خود همراه داشتند، از مردم کوفه، کسی جز آنان، برای استقبال از حضرت حسین علیه السلام نیامده بود، آنها عبارتند از: 1- نافع به هلال مرادی.
2- عمرو بن خالد صیداوی.
3- سعد، غلام عمرو بن خالد.
4- مجمع بن عبداللَّه عابدی، از مذحج.
حرّ، می خواست مانع پیوستن آنان به حضرت حسین گردد، ولی امام بر او بانگ زد: «در این صورت از آنها حمایت خواهم کرد به همان گونه که از خودم حمایت می کنم، اینان انصار و یاران من هستند، تو به من قول داده ای که تا رسیدن نامه ی ابن زیاد، متعرض من نشوی».
حرّ، آنانرا رها کرد و آنها به امام پیوستند، آن حضرت ایشان را خوشامد گفت و از آنها در مورد اهل کوفه پرسید، آنان گفتند: «اما اشراف، رشوه شان عظیم گشته و کیسه هایشان انباشته شده تا دوستیشان به دست آید و نظرشان حاصل شود. آنها بر تو دشمنی واحد هستند و به تو نامه ننوشته اند مگر برای اینکه تو را برای خود بازار و محل کسب درآمد قرار دهند... و اما دیگر مردمان، دلهایشان تو را می خواهد و شمشیرهایشان، فردا بر ضد تو کشیده خواهد شد» (1) .

کاروان در کربلا و لشکرکشی کوفیان

کاروان عترت پاک، در روز پنجشنبه برابر با دوّم محرم سال 61 هجری در کربلا اقامت گزید (1) ، در حالی که وحشت بر اهل بیت، مستولی شده و به نازل شدن مصیبت جانکاه، یقین کرده بودند، امام، سختی کار را دانسته گرفتاریهای هولناک و حوادث ترسناکی که در سرزمین کربلا، بر وی خواهد گذشت، در نظرش تجلّی یافت.
مورخان می گویند: آن حضرت، اهل بیت و یارانش را جمع کرد و نگاهی از روی مهربانی و عطوفت بر آنان افکند و دانست که به زودی بدنهایشان پاره پاره خواهد گشت. آنگاه سخت گریست و دست خود را به دعا برداشت و با پروردگارش به راز و نیاز پرداخت و از مصیبتهای عظیم و گرفتاریها که بر او دست یافته بود، به درگاه خداوند شکایت برد و گفت:
«خداوندا!! ما عترت پیامبرت محمد صلی اللَّه علیه و آله هستیم که بنی امیه ما را از حرم جدّمان اخراج نموده، طرد کرده پریشان ساخته و بر ما تعدی نمودند. خداوندا! حق ما را برای ما برگیر و ما را بر قوم ستمکار پیروز فرما».
  سپس روی به آن قهرمانان کرد و فرمود: «مردم، بندگان دنیا هستند و دین، (چون)ته مانده غذایی بر زبانهای آنان است که تا وقتی زندگی شان در رفاه بگذرد، آنرا نگه می دارند اما هرگاه به بلا گرفتار آیند، دینداران، اندک می گردند» (2) .

راز هشتم (طرحی برای یک فیلم‌نامه)

اتوبوس نسبتاً تمیز مدل اوایل دهه‌ی پنجاه، با مسافرانش که از تهران به مشهد می‌آیند و بار و بنه‌ی خودشان را علاوه بر صندوق و باربند اتوبوس، در زیر صندلی و بالای سرشان چپانده‌اند، از راه نیشابور به نزدیکی مشهد رسیده و اینک در تپه‌سلام است. راننده، صدای موسیقی را که فقط از بلندگوی کنار فرمان پخش می‌شود، خاموش می‌کند و شاگردش کاسه‌ی مسی زیر صندلی را برمی‌دارد و قبل از این که به سمت مسافران حرکت کند، با لهجه‌ی غلیظ مشهدی و صدای بلند که تا انتهای اتوبوس و در همهمه‌ی مسافران به گوش همه می‌رسد، فریاد می‌زند: ـ «قبر آقا امام هشتمِ‌ر با معرفت زیارت کنی، بلند صِلِوات بـِرفـِست!» و راه می‌افتد و کاسه‌اش را که از قبل، یک اسکناس 20تومانی و چند تا سکه در آن انداخته است، جلو مسافران می‌گیرد. به ردیف سوم که می‌رسد، دخترک را می‌بیند که زانوهایش را روی صندلی گذاشته و از روی شانه‌های پدرش، پنجره‌ی سمت راست را نگاه می‌کند و پدر می‌کوشد تا در غبار صبحگاهی، با اشاره، گنبد و گلدسته‌های حرم را که نمای مه‌گرفته‌ای از آن به چشم می‌آید، به دختر نشان دهد. شاگرد شوفر، به ردیف سوم که می‌رسد، کاسه را تکان می‌دهد تا با صدای جرینگ جرینگ به هم خوردن سکه‌ها، پدر و دختر را متوجه خود کند، و هنگامی که بی‌محلی آن دو را می‌بیند، سرش را به طرف دختر می‌برد و می‌گوید: ـ «گنبذِر دیدی خانم خردو؟!» پدر رو به شاگرد می‌کند، لبخند می‌زند و یک اسکناس 20تومانی نو در کاسه‌ی شاگرد می‌گذارد و می‌گوید: ـ «بله که دیده! این هم مژدگانیش، این هم گنبدنما، قابلی نداره!» ... و شاگرد شادمان از دریافت اسکناس، تا آخر اتوبوس را تندتر می‌رود. اتوبوس بقیه‌ی جاده را طی می‌کند، از خیابان‌های خلوت جنوب شرقی مشهد می‌گذرد و با عبور از پنج‌راه پایین‌خیابان به چهارراه مقدم طبرسی می‌رسد و داخل گاراژ می‌شود. در طول مسیر، هر بار که از خیابانی، چشم‌انداز گنبد و گلدسته‌های طلایی حرم یا گنبد فیروزه‌ای مسجد گوهرشاد دیده می‌شود، دخترک سعی می‌کند، صحنه‌های پیش روی خود را با رؤیاها و تصورات ذهنی خود تطبیق دهد.تاکسی جلو کوچه شهید اطمینان می‌ایستد، و سه نفری از آن پیاده می‌شوند. وارد آپارتمان که می‌شوند، مادربزرگ، قبل از همه، آرزو را که چادرش را به طرز زیبایی بر سر انداخته است، در بغل می‌گیرد و به او خوشامد می‌گوید و پسر از دور ساک سوغاتی‌های مادربزرگ را به او نشان می‌دهد و آن را روی میز می‌گذارد.

پیشروی لشکر دشمن

هیچ امّتی از امّتها، مصیبتی دردناکتر و فجیع تر از فاجعه ی کربلا مشاهده نکرده است؛ زیرا هیچ مصیبتی از مصیبتهای روزگار و یا فاجعه ای از فجایع دنیا وجود ندارد که بر سبط پیامبر خدا و ریحانه ی او نگذشته باشد... مصیبتهای آن حضرت، عواطف را اندوهگین و داغدار ساخت و حتی کم احساس ترین مردم و سنگدل ترین آنان را به درد آورد تا آنجا که حتی «عمر بن سعد»، آن ستمکار فرومایه نیز متأثر شد و از مصیتهای هولناک و سنگینی که بر امام جاری گشت، به گریه آمد. در فاجعه ی کربلا، حرمت پیامبر صلی اللَّه علیه و آله در عترت و ذریّه اش شکسته شد.
امام رضا علیه السلام می فرماید: «روز حسین، چشمهای ما را مجروح و عزیز ما را خوار ساخت...».
ما اینک به بیان فصلهای آن فاجعه ی جاویدان در دنیای غمها و حوادث دردناک همزمان با آن می پردازیم.

 

درباره ما و تماس با ما

سلام علیکم

مطالب این سایت که به منظور انس بیشتر با آن سرچشمه حیات ٫ تهیه شده است ٫ به آستان مبارکش تقدیم می کنیم .

 در برنامه های بلندمدت خود به کمک شما جوانان خوش فکر در سراسر ایران و جهان نیازمندیم ٫ در صورت تمایل به همکاری با ما تماس بگیرید

---

مدیر و طراح وبلاگ : محمد خرازی افرا

تحصیلات : کاردانی مکانیک (ساخت و تولید )

               دانشجوی کارشناسی معارف اسلامی  (دانشگاه امام خمینی)

                سن ۲۴ سال

---

ویراستار وبلاگ : اسمائیلی رادور

تحصیلات : دانشجوی کارشناسی معارف اسلامی (دانشگاه امام خمینی قم)

---

پل ارتباطی با ما : تلفن  [phone]

پست الکترونیکی : [e-mail]

روز عاشورا و دعای امام حسین

در آسمان دنیا هیچ سپیده ی بامدادی همچون فجر روز دهم محرم با مصیبتها و غمهایش ندمیده است و خورشید، هیچگاه همچون خورشید آن روز با اندوه و دردهایش طلوع نکرده است...؛ زیرا در تاریخ هیچ حادثه ای وجود ندارد که با فجایع و دردهایش از آن صحنه های اندوهبار برتر باشد که در روز عاشورا (1) بر صحرای کربلا نمایان گشت؛ چون محنتی از محنتهای دنیا و غصّه ای از غصه های روزگار باقی نماند که بر ریحانه ی رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله جاری نگشته باشد.
امام زین العابدین علیه السلام می فرماید: «هیچ روزی بر رسول خدا صلی اللَّه علیه و آله سخت تر از روز احد نبود که عموی آن حضرت یعنی حمزة بن عبدالمطلب، شیر خدا و پیامبرش، در آن کشته شد و پس از آن روز، واقعه ی مؤته که در آن، عموزاده اش جعفر بن ابی طالب کشته شد، سپس فرمود: و روزی نیست چون روز حضرت حسین علیه السلام که سی هزار نفر به سوی او شتافتند و ادعا می کردند از این امّت هستند و هر کدام از آنان با (ریختن) خون آن حضرت به خداوند تقرب می جستند در حالی که وی، آنان را به یاد خدا می انداخت ولی پند نگرفتند تا اینکه او را به ظلم و ستم و تعدی به قتل رساندند» (2) .

عقاید مختلف درباره علت قیام امام حسین علیه السلام

چرا امام حسین علیه السلام قیام کرد؟ به این سوال به سه شیوه می توان پاسخ داد:

1- یکی اینکه بگوئیم قیام امام حسین علیه السلام یک قیام عادی و معمولی بود و العیاذ بالله برای هدف شخصی و منفعت شخصی بود. این تفسیری است که نه یک نفر مسلمان به آن راضی می‏شود و نه واقعیات و مسلمات تاریخ آن را تصدیق می‏کند.

2- تفسیر دوم همان است که در ذهن بسیاری از عوام الناس وارد شده که امام‏ حسین کشته شد و شهید شد برای اینکه گناه امت بخشیده شود. شهادت آن‏ حضرت به عنوان کفاره گناهان امت واقع شد، نظیر همان عقیده‏ای که‏ مسیحیان درباره حضرت عیسی علیه السلام پیدا کردند که عیسی به دار رفت برای اینکه‏ فدای گناهان امت بشود. یعنی گناه اثر دارد و در آخرت دامنگیر انسان‏ می‏شود، امام حسین شهید شد که اثر گناهان را در قیامت خنثی کند و به‏ مردم از این جهت آزادی بدهد.

هشت خاصّیت بی همتای تربت کربلا

تربت حضرت سید الشّهداء بر اساس روایات موثّق آثار فراوانى دارد، از آن جمله :
1 - طبق روایات رسیده سجده کردن بر تربت حضرت حسین علیه السلام موجب قبولى نماز است ، که امام صادق علیه السلام مى فرماید:
السُّجُودُ عَلى تُربَة الحُسین علیه السلام یَخرِقُ الحُجبُ السَّبعة .
سجده کردن بر تربت امام حسین علیه السلام هفت حجاب را از (منع قبولى آن ) نماز بر مى دارد.